10-14-2024, 03:28 PM
Wie vermoordde Dirk Schaap in 1993? Zus Carla: ‘Iemand moet iets weten’
www.rodi.nl
Door Tara van Geldorp
“Mensen denken vaak: ‘oh, hij was toch maar een drugsverslaafde’, maar hij stond op de wachtlijst om naar een afkickkliniek te gaan. Helaas is hem dat niet gegund”, zegt Carla in een oproep voor de Peter R. de Vries Foundation. Deze stichting, opgezet door de misdaadverslaggever, brengt met de campagne ‘Case not Closed’ in 2024 elke week een nieuwe cold case onder de aandacht. Deze week is dat de zaak van Dirk. Het was afgelopen 4 oktober dan ook 31 jaar geleden dat zijn lichaam werd gevonden in zijn woning aan de Hooimarkt.
Nachtmerrie
Op die bewuste dag waren Carla, haar man en hun hond net onderweg naar de hondentrimmer. Die dag daarvoor vierden ze de eerste verjaardag van hun zoon. Terwijl zij via de portiek de flat verlieten, kwamen gelijktijdig twee mannen naar binnen. Ze begroette elkaar, niet wetende dat het de recherche was die hen kwamen inlichten dat Dirk dood gevonden was in zijn woning. Wat een normale maandag hoorde te zijn, veranderde in een nachtmerrie toen Carla en haar man later die dag alsnog het nieuws over haar broer te horen kregen.
Wees
Broer en zus komen oorspronkelijk uit Herkenbosch, een klein Limburgs dorp vlakbij de Duitse grens. Ze scheelden twee jaar en hadden een goede band, Carla: “Een typische broer en zus relatie, we konden niet met en niet zonder elkaar.” Ondanks de scheiding van hun ouders hadden ze een gelukkige jeugd. Dat kwam abrupt ten einde toen Dirk op 15-jarige leeftijd zijn vader dood onderaan de trap vond. Drie jaar later overleed ook hun moeder zeer onverwachts aan een hartaanval.
Op straat
Dirk en Carla woonden destijds samen met de toenmalige vriend van hun moeder. Na haar dood besloot deze man Dirk uit huis te zetten, zonder dat daar enige aanleiding voor was. Hij kon in de weken die volgden bij ouders van vrienden verblijven, maar belandde daarna op straat. Carla vertrok naar Haarlem, waar een halfzus van haar woonde. De 18-jarige Dirk stond er alleen voor. Op straat kwam hij in aanraking met drugs en raakte verslaafd.
‘We konden niet met en niet zonder elkaar’
Carla was toen ook nog maar een tiener en niet op de hoogte van zijn drugsverslaving. Ze maakte zich dan ook nog geen zorgen om hem: “Wij kwamen uit een dorp. Kinderen van nu, vooral in de stad, zijn veel wijzer dan wij op die leeftijd waren.”
Herinneringen geblokkeerd
Met hulp van haar man vertelt ze over de periode dat Dirk naar Haarlem kwam, eind jaren ’80. Carla kan zich dingen moeilijk herinneren uit die tijd. Niet alleen omdat het ruim dertig jaar geleden is, maar ook omdat het een zeer emotionele en traumatische periode voor haar was. Carla: “Soms ben ik dingen kwijt; ik heb veel herinneringen uit die tijd geblokkeerd. Mijn man weet het vaak wel, die komt net binnen.”
Grip
“Wij hebben Dirk naar Haarlem gehaald. We vonden het belangrijk dat hij in de buurt kwam wonen, zodat we meer grip op hem hadden”, vertelt Carla. Rond die periode wisten ze inmiddels van zijn drugsverslaving. Dat had hij hen zelf verteld. Ze hadden ondanks dat goed contact en hij kwam regelmatig een hapje eten. Ook hielp haar man Dirk aan een baan. Dat hield echter niet lang stand omdat zijn verslaving hem in de weg stond.
Brijder
Dirk kwam wekelijks bij Brijder in Haarlem voor methadon. Die verstrekking zat destijds in de Gravinnesteeg. “Hij gaf zelfs zijn laatste methadon nog weg aan iemand die het harder nodig had”, hadden medewerkers na zijn dood aan Carla verteld. Dat hij een behulpzame man was, klopt precies bij het beeld dat ze over haar broer schetst. “Hij was een goedzak en hoorde eigenlijk niet in dat wereldje thuis. Hij was rustig, en niet het type dat stennis ging trappen of vijanden had”, vertelt Carla over haar broer. Het nieuws van zijn dood kwam dan ook totaal onverwacht. Ze had nooit angst om hem te verliezen of het gevoel dat zijn leven in gevaar was.
Levenloos lichaam
Een medewerker van Brijder was uiteindelijk ook degene die maandag 4 oktober aan de bel trok, toen hij een paar dagen daar niet was komen opdagen. Agenten besloten diezelfde dag zijn appartement aan de Hooimarkt te bezoeken. Daar troffen zij zijn levenloze lichaam aan in de badkamer. Hij was met bruut geweld om het leven gebracht en lag waarschijnlijk al een week dood in zijn huis voordat hij gevonden werd.
‘Hij hoorde niet thuis in het drugswereldje’
De politie had dat vermoeden omdat er een week daarvoor, op 27 september, geprobeerd was om geld op te nemen met de pinpas van Dirk. Daarom gingen ze er aan het begin van het onderzoek ook uit van een uit de hand gelopen overval. In zijn appartement kwamen geregeld andere drugsgebruikers en dealers langs. Misschien had een van hen geld nodig en moest Dirk dat met zijn leven bekostigen?
Belangrijke getuige
Er verstreken 25 jaar waarin Carla nooit meer iets van de politie hoorde. Totdat de zaak in 2017 heropend werd en er een cold case team bij haar over de vloer kwam. Pas toen kreeg ze te horen dat de politie een belangrijke getuige zoekt in deze zaak. Ene ‘Elias’ heeft van juni tot en met juli 1993 drugs gedeald vanuit het appartement van Dirk.
Elias, ook wel ‘schele’ of ‘schele marrokkaan’ verbleef illegaal in Nederland en woonde destijds in Den Haag. Hij nam vanuit daar elke dag de trein naar Haarlem om drugs te verkopen. In de periode nadat hij het huis van Dirk verlaatte, dealde Elias nog een korte periode vanuit een huis aan de Verspronckweg. Daar verdween hij na de moord op Dirk plotseling. Niemand heeft ooit meer iets van hem vernomen en de politie komt graag met hem in contact.
‘Zolang niemand praat krijgen we nooit antwoorden’
Carla zegt daarover: “Wat is er dan met deze Elias gebeurd. Is hij ook overleden, of misschien gevlucht naar het buitenland, niemand weet het. Hoe groot is de kans dat hij nog in leven is? Dan moet je het echt van iemand hebben die een verhaal gehoord heeft en daarmee naar de politie stapt. Zolang niemand spreekt, krijgen we waarschijnlijk nooit antwoorden op de wie en de waarom.”
In het jaar voor zijn dood werd Dirk voor het eerst oom. Dat was voor hem een reden om aan zijn verslaving te werken en af te kicken. In september kreeg hij te horen dat hij in aanmerking kwam voor een opname in een kliniek. Carla vertelt daarover: “Hij was trots op zijn neefje en wilde het normale leven weer aangaan. Hij is daar alleen nooit aan toegekomen.”
Politie en media
In de 25 jaar na de moord, heeft Carla het gevoel gehad dat de politie er niet alles aan gedaan heeft om de zaak op te lossen. “De politie zal wel gedacht hebben ‘het is maar een drugsverslaafde, andere mensen die vermoord worden zijn ‘belangrijker’ en krijgen voorrang’. Dat was in ieder geval het gevoel dat ik eraan overhield.”
Ook de media hield zich lange tijd afzijdig. Carla weet te vertellen dat in 1993 er twee kleine krantenartikelen geweid werden aan de moord, maar verder bleef het stil. Na de heropening van het onderzoek in 2017 kwam daar wel verandering in. Zo verscheen de zaak van Dirk in 2018 op een cold case kalender, die jaarlijks verspreid wordt onder gevangenen. Ook werd de moord via een uitgebreide reconstructie in opsporing verzocht onder de aandacht gebracht het jaar daarop.
‘Hoop verlies je niet, ook niet na 31 jaar’
Carla bleef tot die tijd ook zelf uit de media. Ze heeft er naar eigen zeggen heel veel moeite mee om in de publiciteit te komen. “Ik ben niet bepaald het type dat graag in de spotlights staat”, zegt ze grappend. Toch maakt ze soms een uitzondering, in de hoop dat iemand zich naar aanleiding van zo’n oproep zicht toch meldt.
Hoop
Want ondanks dat het inmiddels 31 jaar geleden is “verlies je de hoop niet”, vult Carla aan. Ze vertelt dat er al die jaren zeker momenten zijn geweest waarop ze dacht dat het nooit opgelost zou worden. “Nu de zaak weer meer onder de aandacht is en er nieuwe DNA-technieken zijn, komt er misschien toch ooit gerechtigheid”, vertelt ze daarover.
Meld je
Met name antwoord op de vraag waarom haar broer vermoord is knaagt. Carla: “Met een veroordeling krijg ik mijn broer niet terug, maar als we antwoorden krijgen kunnen we dit na al die jaren toch een plek geven. Iemand moet toch meer weten.” Daarom roept ze iedereen op die meer weet over de moord op haar broer of ‘Elias’: “Meld het als je iets weet. Dat kan ook anoniem. Het zou heel veel voor ons betekenen als we dit eindelijk kunnen afsluiten.”
Bezoek voor meer informatie, of voor het geven van een (anonieme) tip www.peterrdevries.nl. Elke tip kan een verschil maken.
www.rodi.nl
Door Tara van Geldorp
“Mensen denken vaak: ‘oh, hij was toch maar een drugsverslaafde’, maar hij stond op de wachtlijst om naar een afkickkliniek te gaan. Helaas is hem dat niet gegund”, zegt Carla in een oproep voor de Peter R. de Vries Foundation. Deze stichting, opgezet door de misdaadverslaggever, brengt met de campagne ‘Case not Closed’ in 2024 elke week een nieuwe cold case onder de aandacht. Deze week is dat de zaak van Dirk. Het was afgelopen 4 oktober dan ook 31 jaar geleden dat zijn lichaam werd gevonden in zijn woning aan de Hooimarkt.
Nachtmerrie
Op die bewuste dag waren Carla, haar man en hun hond net onderweg naar de hondentrimmer. Die dag daarvoor vierden ze de eerste verjaardag van hun zoon. Terwijl zij via de portiek de flat verlieten, kwamen gelijktijdig twee mannen naar binnen. Ze begroette elkaar, niet wetende dat het de recherche was die hen kwamen inlichten dat Dirk dood gevonden was in zijn woning. Wat een normale maandag hoorde te zijn, veranderde in een nachtmerrie toen Carla en haar man later die dag alsnog het nieuws over haar broer te horen kregen.
Wees
Broer en zus komen oorspronkelijk uit Herkenbosch, een klein Limburgs dorp vlakbij de Duitse grens. Ze scheelden twee jaar en hadden een goede band, Carla: “Een typische broer en zus relatie, we konden niet met en niet zonder elkaar.” Ondanks de scheiding van hun ouders hadden ze een gelukkige jeugd. Dat kwam abrupt ten einde toen Dirk op 15-jarige leeftijd zijn vader dood onderaan de trap vond. Drie jaar later overleed ook hun moeder zeer onverwachts aan een hartaanval.
Op straat
Dirk en Carla woonden destijds samen met de toenmalige vriend van hun moeder. Na haar dood besloot deze man Dirk uit huis te zetten, zonder dat daar enige aanleiding voor was. Hij kon in de weken die volgden bij ouders van vrienden verblijven, maar belandde daarna op straat. Carla vertrok naar Haarlem, waar een halfzus van haar woonde. De 18-jarige Dirk stond er alleen voor. Op straat kwam hij in aanraking met drugs en raakte verslaafd.
‘We konden niet met en niet zonder elkaar’
Carla was toen ook nog maar een tiener en niet op de hoogte van zijn drugsverslaving. Ze maakte zich dan ook nog geen zorgen om hem: “Wij kwamen uit een dorp. Kinderen van nu, vooral in de stad, zijn veel wijzer dan wij op die leeftijd waren.”
Herinneringen geblokkeerd
Met hulp van haar man vertelt ze over de periode dat Dirk naar Haarlem kwam, eind jaren ’80. Carla kan zich dingen moeilijk herinneren uit die tijd. Niet alleen omdat het ruim dertig jaar geleden is, maar ook omdat het een zeer emotionele en traumatische periode voor haar was. Carla: “Soms ben ik dingen kwijt; ik heb veel herinneringen uit die tijd geblokkeerd. Mijn man weet het vaak wel, die komt net binnen.”
Grip
“Wij hebben Dirk naar Haarlem gehaald. We vonden het belangrijk dat hij in de buurt kwam wonen, zodat we meer grip op hem hadden”, vertelt Carla. Rond die periode wisten ze inmiddels van zijn drugsverslaving. Dat had hij hen zelf verteld. Ze hadden ondanks dat goed contact en hij kwam regelmatig een hapje eten. Ook hielp haar man Dirk aan een baan. Dat hield echter niet lang stand omdat zijn verslaving hem in de weg stond.
Brijder
Dirk kwam wekelijks bij Brijder in Haarlem voor methadon. Die verstrekking zat destijds in de Gravinnesteeg. “Hij gaf zelfs zijn laatste methadon nog weg aan iemand die het harder nodig had”, hadden medewerkers na zijn dood aan Carla verteld. Dat hij een behulpzame man was, klopt precies bij het beeld dat ze over haar broer schetst. “Hij was een goedzak en hoorde eigenlijk niet in dat wereldje thuis. Hij was rustig, en niet het type dat stennis ging trappen of vijanden had”, vertelt Carla over haar broer. Het nieuws van zijn dood kwam dan ook totaal onverwacht. Ze had nooit angst om hem te verliezen of het gevoel dat zijn leven in gevaar was.
Levenloos lichaam
Een medewerker van Brijder was uiteindelijk ook degene die maandag 4 oktober aan de bel trok, toen hij een paar dagen daar niet was komen opdagen. Agenten besloten diezelfde dag zijn appartement aan de Hooimarkt te bezoeken. Daar troffen zij zijn levenloze lichaam aan in de badkamer. Hij was met bruut geweld om het leven gebracht en lag waarschijnlijk al een week dood in zijn huis voordat hij gevonden werd.
‘Hij hoorde niet thuis in het drugswereldje’
De politie had dat vermoeden omdat er een week daarvoor, op 27 september, geprobeerd was om geld op te nemen met de pinpas van Dirk. Daarom gingen ze er aan het begin van het onderzoek ook uit van een uit de hand gelopen overval. In zijn appartement kwamen geregeld andere drugsgebruikers en dealers langs. Misschien had een van hen geld nodig en moest Dirk dat met zijn leven bekostigen?
Belangrijke getuige
Er verstreken 25 jaar waarin Carla nooit meer iets van de politie hoorde. Totdat de zaak in 2017 heropend werd en er een cold case team bij haar over de vloer kwam. Pas toen kreeg ze te horen dat de politie een belangrijke getuige zoekt in deze zaak. Ene ‘Elias’ heeft van juni tot en met juli 1993 drugs gedeald vanuit het appartement van Dirk.
Elias, ook wel ‘schele’ of ‘schele marrokkaan’ verbleef illegaal in Nederland en woonde destijds in Den Haag. Hij nam vanuit daar elke dag de trein naar Haarlem om drugs te verkopen. In de periode nadat hij het huis van Dirk verlaatte, dealde Elias nog een korte periode vanuit een huis aan de Verspronckweg. Daar verdween hij na de moord op Dirk plotseling. Niemand heeft ooit meer iets van hem vernomen en de politie komt graag met hem in contact.
‘Zolang niemand praat krijgen we nooit antwoorden’
Carla zegt daarover: “Wat is er dan met deze Elias gebeurd. Is hij ook overleden, of misschien gevlucht naar het buitenland, niemand weet het. Hoe groot is de kans dat hij nog in leven is? Dan moet je het echt van iemand hebben die een verhaal gehoord heeft en daarmee naar de politie stapt. Zolang niemand spreekt, krijgen we waarschijnlijk nooit antwoorden op de wie en de waarom.”
In het jaar voor zijn dood werd Dirk voor het eerst oom. Dat was voor hem een reden om aan zijn verslaving te werken en af te kicken. In september kreeg hij te horen dat hij in aanmerking kwam voor een opname in een kliniek. Carla vertelt daarover: “Hij was trots op zijn neefje en wilde het normale leven weer aangaan. Hij is daar alleen nooit aan toegekomen.”
Politie en media
In de 25 jaar na de moord, heeft Carla het gevoel gehad dat de politie er niet alles aan gedaan heeft om de zaak op te lossen. “De politie zal wel gedacht hebben ‘het is maar een drugsverslaafde, andere mensen die vermoord worden zijn ‘belangrijker’ en krijgen voorrang’. Dat was in ieder geval het gevoel dat ik eraan overhield.”
Ook de media hield zich lange tijd afzijdig. Carla weet te vertellen dat in 1993 er twee kleine krantenartikelen geweid werden aan de moord, maar verder bleef het stil. Na de heropening van het onderzoek in 2017 kwam daar wel verandering in. Zo verscheen de zaak van Dirk in 2018 op een cold case kalender, die jaarlijks verspreid wordt onder gevangenen. Ook werd de moord via een uitgebreide reconstructie in opsporing verzocht onder de aandacht gebracht het jaar daarop.
‘Hoop verlies je niet, ook niet na 31 jaar’
Carla bleef tot die tijd ook zelf uit de media. Ze heeft er naar eigen zeggen heel veel moeite mee om in de publiciteit te komen. “Ik ben niet bepaald het type dat graag in de spotlights staat”, zegt ze grappend. Toch maakt ze soms een uitzondering, in de hoop dat iemand zich naar aanleiding van zo’n oproep zicht toch meldt.
Hoop
Want ondanks dat het inmiddels 31 jaar geleden is “verlies je de hoop niet”, vult Carla aan. Ze vertelt dat er al die jaren zeker momenten zijn geweest waarop ze dacht dat het nooit opgelost zou worden. “Nu de zaak weer meer onder de aandacht is en er nieuwe DNA-technieken zijn, komt er misschien toch ooit gerechtigheid”, vertelt ze daarover.
Meld je
Met name antwoord op de vraag waarom haar broer vermoord is knaagt. Carla: “Met een veroordeling krijg ik mijn broer niet terug, maar als we antwoorden krijgen kunnen we dit na al die jaren toch een plek geven. Iemand moet toch meer weten.” Daarom roept ze iedereen op die meer weet over de moord op haar broer of ‘Elias’: “Meld het als je iets weet. Dat kan ook anoniem. Het zou heel veel voor ons betekenen als we dit eindelijk kunnen afsluiten.”
Bezoek voor meer informatie, of voor het geven van een (anonieme) tip www.peterrdevries.nl. Elke tip kan een verschil maken.